* * * (ჩემგან რას ელოდები.. არ მოდის არაფერი..)

ჩემგან რას ელოდები.. არ მოდის არაფერი..

მეგონა..
როდესმე მექნებოდა.. ბაღი და ელექსირად დავაყენებდი ღვინოს..
როდესმე.. ისე გამიხარდებოდა სიხარული რომ.. ჩემი სიცოცხლეც ღირებული მეგონებოდა..
არასოდეს დასრულდებოდნენ ადამიანები საკუთარი სიკეთით...
რომ როდესმე არასოდეს მოკვდებოდა იმედი......
და მკაცრად ვითხოვ საკუთარი თავისგან..
და მივუშვი გული რომ იფეთქოს თავის ნებაზე...
და დავაჩუმე სევდა_რომელიც ასე ხმამაღლა დამცინოდა ღვთის უმადურს...
...
არაფერია მუდმივი ცვალებადობის გარდა...
...
და ამაოა ყოველი სიტყვა_რომელიც სახარების გარეთ ითქმება...
ამაოა გრძნობა_რომელიც მარადიულ სიცოცხლეს არ შესტრფის..
ამაოა სული_რომელიც ვერ უგებს და ვერ შველის სულს... საკუთარს.. სხვისას..
ამაოა ყოველი მწვერვალი_თუ მასზე ფეხის წვერებზე არ აიწევი და გაფრენას არ სცდი.. შეძლებ...
...
მე თავისუფალი ვარ დროში.. მესაუბრე.. ან მაგრძნობინე ყოველი შენი მოწყალების ჟამს... როდესაც იფიქრებ_რომ არ ვარ ზიარი და ყველა ფერი დავუთმე ღიმილს_რომელიც უთქმელია.....
მესმის.. შენი ცდაც... მაგრამ ჩემი დრო ისე გავიდა რომ _ შენს რწმენაში დღეს უკვე ერთადერთი ჭიქა წყალიც კი დავაშრე..._რადგან სუსტი ვარ და რწმენის გარდა - უბრალოდ.. კეთილი.. ლამაზი ოცნებაც შემეძლო...
ვიცი.. ეს სიცოცხლეც მაცალე ...მაგრამ ..

ჩემგან ნუღარაფერს ელოდები.. არაფერი მოვიდა...................................

* * * (ფოთოლი)

ცა...
იელვა..
გაანათა..
ისიც_სადაც მოვხვდი.. :) ...
ალბად ისიც_სადაც მივდივარ.. :) ...
მე ისეთი მსუბუქი ვარ... :)
და რომ დამაწვიმს_თვალებს დავხუჭავ და ... გავყვები ფიქრებს.. :) მე ხომ ფიქრების მეტი აღარაფრი დამრჩენია.. რადგან ჩემი ფერი უკვე ყვითელია.. :) ..
დღეს მხოლოდ ერთი დამაკვირდა ხიდიდან.. :) ..
სული ვიცანი..
ისიც ჩამოვარდა და მისი ცხოვრებაც ერთი დიდი შემოდგომაა.. :)...
სევდის დაღრჩობა უნდოდა ალბად..
არა და.. სევდამ კარგი ცურვა იცის.. :) ...
მეღიმება... :)
უბრალოდ.. ასე გავხმი.. :) ...
ასე გამანიავეს ცხელმა ქარებმა..
ალბად ესაა ჩემი სიმშვიდე.. ჩემი სულთსაყუდელი...
იქნებ რაიმე მომენატროს..
სიმწვანე..
ქარის ფრთები..
კენწეროზე ხომ მზე პირველს მე მანათებდა მთელს ამ ქალაქში..
რომელსაც.. უკვე.. დამაშორა დინებამ...
...
ვეღარ ვიღიმი..
მეძინება..
...
სულ ესაა...
....
და............
...
.... გული... გული მეც მქონდა....!....... :)

* * * (არ მთხოვო_მაჩვენეო სევდა...ვერ გაიზიარებ...)

"სევდის ბედი დამებედა" ...
...
არ მთხოვო_მაჩვენეო სევდა... ვერ გაიზიარებ...
...
რადგან სუსტი ვარ და გამოგეტირები.. _ და მოვა მხოლოდ დროებითი შვება... (გმადლობ შვებისთვის...!)

რადგან ავუწევ ხმას და მთვარის გაღმერთება პირდაპირ გონებას იპყრობს...

რადგან ქაოსიდან გამოხსნილ სიტყვებს და რითმებს მივანდობ ზღვის სუნთქვას_როგორც პოეტი სიცოცხლეს!_დაგიტოვებ ღიმილად და აღარასოდეს დავუბრუნდები ნაპირს...

რადგან წიგნივით ვარ გადაშლილი და ვხალისობ_როგორ ცდილობენ გამშიფრონ, გამაანალიზონ ან ამომიცნონ..._ფუჭია ყოველი... მათ უქმობას ამტკიცებს...

სევდა ღამეა?.. არა.. სევდა ღრმაა და ის ჩრდილი კი არა_მზეა...

და კიდევ... მახლობლები_მეჭიდებიან და ამით სიყვარული ვიგრძენი თითქოს... ზოგი კეთილია... _მაგრამ სევდასთან _ ამაოა ...
...
სევდა სიკვდილამდეა...
...
და მხოლოდ ყველაზე დიდი_მშობლიური სიყვარული აგრძელებს მთელი ცხოვრება ბრძოლას ჩემი სულის გადარჩენისთვის _ რადგან ყველაზე წმინდა და ძლიერი ძალაა ხილულ და უხილავ სამყაროში!... კურთხეულია!...
...
მე კი მივფრინავ სადღაც სილურჯეში ...
სულში სიმშვიდე და ღიმილია_რადგან ჩუმია სევდა და მაკავებს..
მიჭერს და ხელს მკრავს_როგორც რაღაც გადამდებს და მომწამლავს _ გამოშვებულს მხიარულ ხალხში...

მომერიდე! :)

არ მთხოვო_მაჩვენეო სევდა... ვერ გაიზიარებ... :)
...

* * * ( არასოდეს დათმოთ ფრთები ! ..... )

მთავარი სულის უსაზღვროებაა...

ყოფა ამოკლებს ფრთებს.. ანელებს სურვილს..

ღამეში ქარის მოტანილი სანთლის ფრთები მირჩევნია... ერთხელ გაფრენა..

ის, რაც დაილექა.. ის რაც დამშვიდდა.. მეგონა მოკვდა.. და აზრიც აღარ მქონია.. გზაში დავკარგე.. ...

...

ისევ ბავშვური წყობა..

ისევ პანთეონში მოძებნილი გახუნებლი სურათი და განელებული მზერა..

იები აჩუქეთ_როგორც სიცოცხლე!!!!...

გაზაფხულის პირველ დღეს ვაჩუქებ..

...

ძვირფას ადამიანს გაურბის გული და უფრო ძვირფასს პოულობს..

სევდას და სიჩუმეს..

ადრე ეს უმადურობა მეგონა.. ახლა გამახსენდა.. უფრო ადრე ხომ ასე ახლობელი იყო ...

საკუთარი ხედვა და სუნთქვა იყო..

სავსე..

მერე გავექეცი..

მივაყარე დიდი წიგნები და ჩირჩილდაჭმული თავსაფრები..

...

დღეს სადღაც მივდივარ..

ეს დღეები სულ სადღაც მივდივარ..

მინდა წასვლა..

ისე მტკივა რაღაც_თითქოს გული გამითბა, ყინული დაიძრა..გზად ყველაფერი დასერა..

რამდენმა რამემ შემახსენა თავი..

მკვდარი ვყოფილვარ..

ის, რაც ჩემში იყო _ მხოლოდ დამწვარი ფოთლები იყო...

დამმარხა...:

მოლოდინმა...

სიცივემ და..

გამჭვირვალე თვალებმა...

გარშემო მრუდე სარკეები დააყენეს და..

სითბოს ძებნამ...

ამაოებამ...

სულმოკლე....

ისე ჩავიმარხე..ასე მგონია ჩემი დარჩენილი წლები აღარ ეყოფა მის გაცოცხლებას.. შეგრძნებას.. ხელის გაშლას!.....

...

ახლა მაინც უშვით ხელი ფრთებს...!........

მარცვლის შეგრძნება ცხოვრებაში_როგორც ერთადერთის და აუციელბელის_.როგორც დოლაბში.!....

თუნდაც...

მაინც ვერ ვიტყვი_გულს!

გული დიდია......

...

ღიმილი_როგორც მკვდარი ადამიანის სუნთქვა! ჩემს გულში აღარაა სევდა! ჩემს გულში _ ამაოებაა!

არასოდეს დათმოთ ფრთები!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(ჯერ ასეა) ...

* * * (James Blunt "You Are Beautiful")

შენ მშვენიერი ხარ... :)))))
შენი სიცოცხლე ალმასია და მზერას სერავს... :) ...
ყველაფერი ახდენილია და სიმართლეა..
ისეთივე საოცრებით_როგორიცაა სიყვარულით გახშირებული შენი მოფრთხიალე გული! :) ...
...
ერთი პატარა გოგონა იახლოვებს დამშვიდობებას და წარსულის გაშვებულ სითბოს..
მეორე პატარა გოგონა კი უღიმის ჯერ შეუცნობი სიყვარულის ისეთივე ცისფერ ჰორიზონს_როგორიც მისი თვალებია და სამოსელი..
რა იქნება მომავალში_არავინ იცის..
რადგან მოძრავია სიყვარული და მუზა_ისევე როგორც ყველაზე მხიარული და შეუდრეკელი მზეჭაბუკი_ფრთიანი ფეხსაცმელებით :) ...
და მისი სიცოცხლის ყოველი ნაბიჯი_მსუბუქი ნიავია ღრუბელზე დაბიჯებისას... :)
...
რაღაც ძველს გაგონებს_იმას რაც ძვირფასია და ქვეცნობიერად თუ არ მოეფერე და დააღწიე თავი_ისე მეტად გაგიჭირდება...
და ემშვიდობები ყოველს წარსულში _ თავად შენს ახლობლებსაც...
და მათ სიყვარულით გააკრავ შენს განახლებულ კედლებზე...
და მოდის ის_რაც უკვე შეიძლება დაიტოვო და გაჰყვე...
სადაც ყველაფერი ახალი და დაცულია...
სადაც ყოველი დაბერვა ბევრად არაპროგნოზირებადი და ფერადია...
უცხოა_როგორც ყველაზე გარიყული ფოთლების სახლის მაცხოვრებლებისთვის ცივილიზაციის გამოძახილი და მახლობელია როგორც ელფების ფრთების წკრიალი.. :)
...
ის.. რაც გგონია.. იმას რასაც გრძნობ... მხოლოდ მშვენიერებისკენ და სითბოსკენ სწრაფვაა..
რასაც სევდის რაინდივით თავად ამწვდევდი და გულისსაწიერში სიყვარულის, მონატრებისა და სითბოს, სათნოების და რწმენის გულში ჩახუტების ბედნიერებას კეტავდი.........
გაშალეეეეეეე..........
გაუშვიიიიიიი...........

ეს ფრთებია და გაფრენაააააა!!! :)))))))))

გული_შვებაა....

გული_სიყვარულია!! :))) ...


...

* * * (დილა...)

დილა...
5.30....
თითქოს ჩიტების ჭიკჭიკის გარდა არც რომელი ხმა არ არსებობს დილით, დედამიწაზე...
მშვენიერია, როდესაც მზე პირველად სხივებს ღრუბლებს ანდობს და მათი სილუეტები რბილი მიმდევრობით იკვეთებიან აღმოსავლეთიდან დასავლეთისკენ...
ფანჯრები ციცინათელებივით ინთებიან და შემდეგ დღის ნათელში იკარგებიან...
გული გრძნობს მოსალოდნელი დღის მოულოდნელობას და გაფართოებული თვალებით იჭერს ყოველ ამოძრავებულ წამს...
სწორედ ამ დროს აღწევ თავს სიზმრებს და გჯერა, რომ სიცოცხლე ის კეთილი ზღაპარია, რომლის მოსმენისას ბავშვობაში სიხარულით ტიროდი.................................
და ყოველივე ამას ერთ მთლიანობაშიც აღიქვამ............
უბრალოდ, გულში რჩება წრფელი, მძაფრი, დაუვიწყარი აღტაცება!...
ბედნიერება! :) .........
გათენდა...
გათენდა... :) .........

* * * (სიმარტოვე...)

"ისე მიხარია ახლა -
ძაღლი რომ იპოვის პატრონს."

ლევანა

* * *

..მეგონა მთვარე იყო...
მერე დავუკვირდი და... ვარსკვლავებიც კი არ ჩანდნენ..
გულში ვუსმენდი მუსიკას და სიარულითაც ისე..
რითმში, სასიამოვნოდ მივუყვებოდი ცარიელ გზას :) ...
მერე...
ძაღლმა ჩამირბინა... სევდიანმა... ძვლები დაეთვლებოდა და... მომხედა..
თითქოს რაღაც.. თანაგრძნობა იგრძნო!... თან ალბად გამიღიმა!...
მე კი პურის ნატეხიც არ მქონდა რომ მიმეცა..
შემრცხვა.. შევიკუმშე.. თვალები ჩამიქრა.. თითქოს იმ ძაღლისკენ მიმავალი სითბო გადავკეტე..
ძაღლი შეკრთა.. გააჟრიალა..
მოასწრო თვალებში თბილად და მაინც მადლიერად ჩახედვა და... გაიქცა...
...
მერე სულში ისეთი სიმარტოვე იყო და..
დარდმა ... გამათბო
...
ამაო ვარ...
მხოლოდ ვდრძნობ.. და არაფრის გაკეთება კი არ შემიძლია..
სულ ასეა...

* * *

სიმარტოვეა..

დღეს მეტეხიდან ჩემოვდიოდი ხიდზე...
ჩემს წინ, მოშორებით პატარა, შავყურება ლეკვი გამოსულიყო სიბნელიდან ტროტუარზე..
უცებ წინ ბიჭმა ჩაუარა..
ლეკვმა ჩამოყრილი ყურები დაცქვიტა და მხიარულად გაეკიდა, ფეხებში მოედო..
ბიჭმა წამით წაიბორძიკა და.. იგივე ნაბიჯით გზა განაგრძო..
ლეკვს რაღაც გაუხარდა..
“პატრონი ვიპოვე.. პატრონიი.. ხომ იქნები ჩემი პატრონი?!..”..
გაეკიდა ბიჭს..
მაგრამ ვეღარ დაეწია..
მის პაწია გულში სითბო უფრო ცოტა დარჩა..
მე კი,..
აჩქარებული, ქუჩის მეორე მხარეს გადავედი!..
ლეკვმა ვეღარ შეამჩნია!..
მისი გული ალბად ჯერ კიდევ თბილია.. მაგრამ.. ზამთარი მოდის...
რატომ არ შემიძლია გამოვხატო და გავაკეთო ის, რაც მინდა!?!..
უღირსი და გულქვა ვარ..
და კიდევ.. ღარიბი..
მე ერთი ლეკვის შენახვაც კი არ შემიძლია..

მოყინა..

* * * ( სევდა .... )

გოგონა გავიცანი...
ჩემი მოსახელე იყო...
დაბნეული, იმედიანი...
ექიმის პასუხს ელოდა _ ან გადარჩებოდა, ან არა... იღიმებოდა...
...
მას შემდეგ ბევრი რამ ვნახე...
აისი მთაში... ლოცვა ჩემი სამშობიაროს ტაძარში...
ზღვაზე ის წამიერი დუმილიც კი მოვისმინე....
გაუხედნავი ცხენი გავხედნე და თავისუფლება ვაჩუქე....
სუნთქვაშიც და სულით _ შვებას და სისავსეს ვგრძნობდი...
მხოლოდ ერთი რამ იყო ყველაზე ჩვეულებრივი...

გოგონას "სევდა" ერქვა!...

(ღმერთო, დაიფარე სევდა!) .............
.........................................



---
სევდა გადარჩა! :))))) .....................

ფიქრები ... ( .... 2007) ...

* * *
რამდენ ფიქრს გაიტაცებს ციცინათელა უმთვარო ღამით...
რამდენი ფოთოლი მოჰყვება ნაზი შრიალით დედიკოს ტკბილ ზღაპარს...
ძილის წინ სიცილად დაღვრილი რამდენი გული ასხივებს და ათბობს....
ამდენი სინათლე ყოფილა ღამით! .... :))
....
კეთილი ანგელოზები! .... :) ...............



* * *
თბილისში ისევ საღამოა.თბილა.
ხშირად ვგრძნობ, რომ ყველაფერს ზედმეტად შორიდან ვუყურებ.
დავიღალე ალბად.
უმეტესობა ადამიანებისა დაბნეულია, ან მძიმე..
ფრჩხილებს იკვნეტენ და გულგულხელდაკრეფილი შორს, მარცხენა ქვევითა კუთხეში იყურებიან.. თავის გადარჩენა..
მე კი ხშირად მემღერება და ვიღიმი...
ყვეელაზე მშვენიერი ვარსკვლავი უფლისკენ მოგვების მეგზური ვარსკვლავი იყო.. :)
ცხოვრება საოცრებაა! :) ...



* * *
..აცივდა..
ჩვეულზე სწრაფად მივდივარ...
ჩემი ძველი სახლის ფანჯარაში სინათლეა_მასში სხვა ცხოვრობს...
ისე კი...
არასოდეს ვაკვირდები ადამიანებს, მაგრამ გულით ნათქვამს ყოველთვის ვგრძნობ..ჰო..
და კიდევ..
მთელი საღამო დამდევს...
დამღალა დევნით...
ქუჩაში, ფანჯარაში, სახლებში...
ხეების ტოტებშიც კი...
_მთვარე დამდევს...
...
..ყოველი ვარსკვლავი ჩაათბო ღრუბელმა...
ყოველი ამოსუნთქვა გააგრძელა ქარმა...
ყოველი საღამო დაიკავა მსუბუქმა სევდამ...
ყოველმა არიდებამ_მეტად მომაძალა...
ბევრს ვიღიმები.. გულით და იმედით... :) ... მაგრამ.....

ზამთარში ციცინათელები სულ აღარ არიან... ! ...



* * *
დრო მოკლეა..
ამაშიც არაა საქმე.. ჭკუაა მოკლე..
და უფრო უარესიც.. სულმოკლეა!



* * *
სად? ...
გრძეეელი გზა იყო...
სიჩქარემ დაკარგა დრო...
გაქრა მოლოდინ _ როგორც ასეთი და ჯერ არ ასულს, უკვე ვარდნის თავისუფლება უყინავდა გულს...
სიმშვიდე... ! ...
ჭარბი ენერგია კონტროლს ადუნებს და ანგელოზებს აფრთხობს...
სიურჩე მონოს ყურსასმენელივითაა_უსრული ცდაა გაგებისა....
თქმა...
კარი.. ღია ან დახურული _ თვალებით ან სიტყვებით...
სიჩუმე ყველაზე ხმამაღალია...
გული...
ითვლისდა მხოლოდ დიდი სიყვარულით შეიძლება... გაჩერდეს...
(ბედნიერებაა!) :)
......
დედამიწაზე კი ერთადერთი წუთი მაჩუქეს! ...



* * *
სიმარტოვე მომენატრა!
სიმარტოვის მეშინია!



* * *
ისევ გზა..
ფუთები კალთაში.. ხურდები ჯიბეში.. ვიღაც არ ეტევა..
დაგვიანებული ადამიანების დალოდებული თვალები..
დაზიანებული სანთებელას მონოტონურ მოძრაობას გარითმული ლურჯი ნაპერწკლები..
ხასიათი ერთი ჭუჭყიანი მინის იქით თვინიერდება..
თავისუფალი ფანტაზიისა და სულის ილუზიაა... ! ... :) ...
კვირტები შევნიშნე..
აკაციის ბუერების სინაზე გაზაფხულით გაბნევს.. :)..._ ეს ერთადერთი დარწმუნებული ასრულებაა!..
მანქანების ფარების სიმკვეთრე თვალებიდან სულს გაცხრილავს.. ამ ღამით ამაზე მეტი სინათლე წარმოუდგენელია!..
გზა სახლამდე მცირდება..
გზა ყოველთვის მცირდება..
სახლი გზისთვის იგივეა _ რაც მზე ღამისთვის! ..
ჩემი გაჩერების დროა!.. არ გავცდე!
....
"გაჩერებაზე გააჩერეთ თუ შეიძლება.."...



* * *
:) სადღაც.. შორს წახვიდოდი, რომ ამ გაცრილი ცის ნამის სათითაო გამღერება მოგესმინა.. :) ..
ჩიტის ჭიკჭიკიც და.. გაგაღიმებს გაზაფხულის სრული ჰარმონია! :)
...
გარშემო ჯერ მხოლოდ კვირტების ზეიმია... :))
თავის მოწონება :) .. კაბის შეხამება :) .. მორიდებით გაშლა :) ..
ბუნებრივია..
უბრალოებაა და განსაკუთერბული მშვენიერება! :) ...
გაშლილი სივრცე თრთის ამ წვიმაში! :)
დაუსრულებელი სიყვარულია წვეთებით დანამულ მზერაში :)
ბედნიერებაა! :)
წვიმაა და გაზაფხულია! :)



* * *
დადიან ადამიანები..
გვიანობით _ დარჩენილები..
ღიმილით _ სევდიანები..
სურათებით _ ულამაზოები..
ოცნებებით _ უიღბლოები..
ენერგიულად _ დაღლილები..
იმედიანად _ ურწმუნოები..
დაბნეულები..
განათებულები..
მჯერა _ არ მჯერა!
მცივა _ არ მცივა!
ველი _ არ ველი!
საღამოა..
მშვიდობისა..
სიკეთისა..
ფიქრისა..
ძილისა..
სიზმრისა..
ხილვისა..
სიყვარულისა..
ღმერთს ებარებოდე! :)



* * *
გამოუთქმელია, რაც სავსე მთვარეს მოაქვს და ლამაზი...
სხივები... ბუნების შეერთებული, მრავალხმად დაღვრილი სუნთქვა...
დროს დამალული, სიზმარს შეკედლებული სიჭაბუკე......
ამ დროს ყველა ცა შენს თავზეა თავისი მნათობებით...
ყველა სიკეთე შენში და შენს გარშემოა მწველი სითბოთი...
ყველა ფიქრი ჩაბარებულია ტოტებს გამოდებულ ნიავს...
ისეთი სიმშვიდეა და...
სიყვარულია...

ღმერთმა დაგილოცოს სიყვარული! ....



* * *
ყინულოვანი ხედი აწყნარებს...
რადგან არაფერია გარშემო ხელმოსაჭიდი და კიდურების გაყინვა ლოცვას გიფანტავს.. რა დროს ლოცვაა..
-მომიხსენიე..
აბარებ და მშვიდდები..
ვიღაცამ შენი სულის ნაწილი იტვირთა.. გაიხაროს!...
ჩართული ხარ.. ცოცხლად..
თუმცა იცი_რომ დენს გამოგირთავენ!..
არ იდარდო...
ატვირთვის დრო_იმაზე გრძელია_ვიდრე გამღერება.. ან .. მოთმინება..
ძალიან პატარა ყოფილხარ!
...
ვიღაცეები ყოველთვის წავლენ..

ნეტა მათ!

* * * (თბილისის თოვლი!...)

თბილისის თოვლი!

...
ზამთარში... იგი ისე მშვიდად ბარდნის...
მიდიხართ და სახეზე პაწია ცივი-ცივი ბუერები გადნებიან...
თუ დაიჭერთ და თვალს შეავლებთ, შეამჩნევთ მათ უნაკლო წყობას...
მბრწყინავი კრისტალები თვალსაც კი მოგჭრიან, და საოცარ, ლაღ სიმხიარულეს შემოიტანენ სულში... :)
......
თოვლი...
მეტი სითეთრე... სხივები... და .. სითბო....
ძველი თბილისის პანორამა თითქოს უუუძველეს წარსულში გადაგიყვანთ..
და ამის შეგრძნებისთანავე გული ცრემლებამდე მტკივნეულად შეიკუმშება, მაგრამ მაინც გადიდდება ბედნიერებით...
ან სურათების უშუალო სტუმარს გაგხდით... სურათების, სადაც მთავარი გრძნობაა... სადაც ფიქრებს მიჰყვება სული და მის მოძრაობას წარმართავს და ასაზრდოვებს ფიფქების დაბურული და განუწყვეტელი ცვენა....
ეს სრულყოფილი სიმშვიდეა!
თბილისის თოვლი ძალიან ნაზია... მოფრთხილება სჭირდება... ყინვით მოფრთხილება....
აქ ხომ მთავარი მხატვარი_ყინვაა... ფანჯრებზე... ხეებზე...
და თუ ყინვა შესუსტდება_ეს საოცარი კონტურებიც უცებ გადასხვაფერდებიან და .... თოვლიც ნამად ჩამოწკრიალდება....
იცით რას ვუფრთხი, როდესაც თოვს?... ქარს!
თოვლით გამთბარი ხის ტოტი შეირხევა თუ არა.... ვხვდები, რომ... ქარი ღრუბლებს გადაყრის და ჩემს საოცარ თოვლიან ზმანებებს_თბილ მოგონებებს ჩააბარებენ წუთები...
და ესეც თოვლი...

იყო არა იყო რა.... :) ..............

* * * (იქნებ... )

იქნებ... სათქმელი ვერ ტოვებს დუმილს...
იქნებ... დრო ნიავია მხოლოდ ქაოსში...
იქნებ... გრძნობა რიცხვია რაღაც...
იქნებ... რწმენის სურვილი _ რწმენის დაკარგვის დასაწყისია....
იქნებ... ჩემი სუნთქვა ახლა მედუზას ესმის...
გაზაფხულია...
სიყვარულია...
ია... ია... ია...

* * * (არის დრო... როდესაც არაფერი მიხარია...)

არის დრო... როდესაც არაფერი მიხარია...

არის დრო... როდესაც თვალები მხოლოდ ერთ ჩრდილს მიეჯაჭვება...

არის დრო... როდესაც ვხვდები, რომ სიმარტოვე მეტად სასიამოვნოდ ღიღინებს სიჩუმის სანოტო ხაზებზე სისუსტით მიწერილ პრიმიტიულ მელოდიას...

არის დრო... როდესაც ვრძნობ, რომ დროს ავცდი... და ყველაფერი გარშემო ათასწლეულის ცივი შხეფებია უსასრულობაში...

როდესაც, ვგრძნობ, თუ მომისმენენ_გამიღიმებენ!

სულის სარკეში ჩახედვას კი ყველა ეკრძალვის, რადგან საკუთარი თავის ანარეკლის ნახვა აკრთობთ!....

ამიტომ არ მყარდება ერთმანეთისადმი უსიტყვო სიყვარული!!!...

ამ დროს.... ძალიან იღლები..........

უბრალოდ... ადამიანი ვერ იტვირთავს ერთმანეთს...

განა სხვა რაიმე შეიძლებოდა მგონებოდა?....!!!!!!!!!!!!...............

ერთადერთი ვიცი... თვალებში ჩახედვა შემიძლია! გაღიმება!....

რადგან არც მიწის სიღრმე მაშინებს და არც ცის სიღრმე!!!...

თუ ღვთის ნებაა_სხვისი, თუნდაც მცირე ტვირთის ტარებას შევძლებ, და თავს არ ვარიდებ!...

* * * (მხოლოდ სიცოცხლე არ მენანება თქვენთვის! ......)

ქარში თბილისიდან მყინვარს ვაკვირდებოდი... გამყინა... საბანიც კი წავიფარე თავზე... მეძახდა..

დრო...

უკმაყოფილომ ჩაწყვეტილ გულს სანთელი ავუნთე..

თურმე ეჭვი მხოლოდ დაუმორჩილებელი კი არა, მართავს კიდეც..

და აღარ სჯერათ! - არც არაფერი! _ არც შენი! აღარც შენ გჯერა...!

არა და კარგი იყო აღსარების შემდეგი 3 წუთი! ...

....

ადამიანზე, თუნდაც სამართლიანი, ცუდის თქმა სიყვარულს სპობს! _ გარშემო და შენში...

დაღლაა..

ნიჭი ყოველთვის არაა მაცოცხლებელი საზრდო სულიერებისათვის...!

....

რა იქნება, მენდოთ, ადამიანებო!

რომ მხოლოდ ვცხოვრობ!

მხოლოდ გეფერებით!

მხოლოდ ძალიან მიყვარხართ!

...

მხოლოდ სიცოცხლე არ მენანება თქვენთვის! ........


( არ არსებობს ცუდი ადამიანი :) _ არსებობს ცუდი ზნე :) და ყველაფერი უძლურია სიყვარულის წინაშე :) ..... )

* * * ( "Once In A Red Moon The Promise" )

მოისმინე..
თუ მზად ხარ სიმშვიდისთვის..
თუ გულში არ დადიან ყავისგან გაალისფერებული ბურთულაკები...
...
ეს სიჩუმე და მონატრებაა..
წონასწორობაა და ყვავილის გაშლა...
ცრემლია და სიწმინდე...
ისაა, რაც თავს ხან გაბეზრებს_მაგრამ აი ამის გარეშე კი ნამდვილად არ შეგიძლია...
...
და მისი სმენისას ყველაზე ძვირფასს ვეფერები და კიდევ ვტირი.....
რადგან ვხედავ გულს_რომელიც ბჟუტავს და ბავშვის გაბრწყინებულ თვალებს_დედის დანახვისას........
აქ გაზრდაა_დალოდებული და მოულოდნელი...
აქ წერაა და თვალდახუჭული ურითმოდ გატაცებული რითმები...
აზრებია, რომელიც იკარგება იმიტომ რომ კვლავ განმეორდეს და შენი არსება გაამყაროს ამ გამომშრალ დედამიწაზე და დანამულ ზღვაში ...
....
მე კი კვლავ სიმშვიდეს ვუსმენ..
უბრალოდ.. მშვიდად ტირილი მინდა..
რადგან ადამიანების გულებს ერთმანეთის არ ესმით ... თავისთვის არიან.....
და როდესაც ესმით_მაშინ ან არ სჯერათ, ან...
ან სამყარო მეტისმეტად პატარაა სიყვარულისთვის..........
გული კი ...
გული მეტისმეტად დიდია და...
გამჭვირვალეა....

ღმერთმა დაგილოცოთ გული!!!! ... :) ........

Судьба..... ( ... 2007 )

* * *
Судьба...

И мир тих, как в сумерках падшей души...

крадётся умертвлённость...

жизнь держится на пещинке зыбучей безконечности, шатается и рвётся...

и грусть рычит, порою страшнее льва в пещерах с рисунками питекантропа...

Подушка и стена с повешенным крестом..

во сне реальности я стрекоза фантазии и прекрастного для души... господи, как горько и смешно до смерти...

в безделье и таске я молча угасаю в рассвете лет... и это так кошмарно и так поэтично, что я выношу эту дремоту и тяжесть реальности нереального...

так разбудите же меня!...

и я обнему мир!...




* * *
Поклянись, что подариш жизнь и свет моей душе твоим приходом..

меня задушил шарф Иссидоры ...

а я кружилась в забытье смеясь в слезах безрассудно и демонично..

время последнего романса...

сдержи слово! хоть бы знать что ты есть!

и поднемусь к небесам исполняя безумное воздушное фуэтэ!

Может быть не всё кончается...



* * *
Рифма направляет душу...

просветы жизни без "Ы"...

слезами проважаю солнце..

грустная жизнь _ как серый маникюр на коротких ногтях.

уж лучше _ просмотрю сон...



* * *
Библиотека...

Наводящие на размышления царапины.

глупость держит меня словно влюблённая баба нервного мужика.

В убийственной духоте с треском высушенной огромной оконной рамы врывается струя свободного воздуха _ сумошедшего ветра.

вэк будущего (вэк чудо-творений).. и пустота за разноцветными, разноформными глазами...

Жду свои книги...

утомлённые весенним солнцем округлённые спины и шуршание учасчённых вздыханий...

кажется время влетела вместе с ветром и догнав себя _ замерло...

Я смиренно доживаю свои годаи увижу днём звезду!

замолкну, или закричу всей силой на чистом, безграничном поле и... и...

Пришли книги....

Горе... о горе от ума!

Или нет ума.. ?! ...

P.S. "А за окном шелестят тополя

Нет на земле твоего короля"



* * *
Грусть одиночество!

я не знаю как слушать и кому открыться!

пока голос изчезнит между ветьвями кипарисов кладбища...

старинное фотографие более живое _ чем листя на ветру...

Весна!


* * *
утерянна нить..

успешно-быстро иду к концу ..

Орфф схватывает мысли и мечты ..

досадно улыбаясь знаю что выбор всё таки останется за ним ..

безсмысленно прятатся или ожидать ..

похолодело ..

запад замело снегом ..