ხან ვეხსნები თბილისს და ... ფიფქებთან ერთად სიშორეს ველტვი ... სულ ასეა ...
...
ეს ალბად მე ვარ ... გამოქცეული ... დაკარგული.. უმადური ...
გონებაში ხშირად ვიბნევი ხან სად.. ხან სად... მაგრამ ... სული მეხუთება ...
და გავრბივარ ...
ბოლო დროს მეტად დინჯი ვჩანვარ, მაგრამ სიჩქარე მომემატა ... _ბედნიერებით დრო-შენელებულს :) ...
სიმშვიდე სულ რამოდენიმეჯერ ვიგრძენი :) ...
აქ.. ხადაში.. ხადი-ჯვარს მიყრდნობილი მთვარეს გაყოლილი და გაბრწყინებული ...
სულს ვგრძნობ ...
...
კიდევ... სულ სამ ადგილასაა ჩემთვის სიმშვიდე ...
...
მაგრამ ...
არ დავწერ იმას, რაც მგონია ...
ბოლო დროს არაფერი კარგი არ მგონია :))) ...
...
მალე ჩავკეტავ ამ ნაწერებს ... დავკარგავ ...
...
ხალხი ძალიან კარგია და მე ასეთი ფიქრები მაწვალებს მხოლოდ :) .. მაგრამ ვერ ვხედავ მათ_ალბად მხოლოდ ვგრძნობ!... და... ისევ.. სული მეხუთება..._ხან არც ვიცი რატომ...
...
დავიღალე ...
როდესაც შარშან რეალობაში დავიკარგე, მაშინ მივხვდი, რომ ... თურმე მთელი ცხოვრება დაკარგული ვარ _ არც ვიცი სად!... :) ...
...
ყველაფერი საოცარია!_როდესაც არაა მათში ”მე” ... ფერიც კი.. ზეცაც... ცის ფერიც ...
...
გულის-ხმის-ყოფა ...
...
ვეცდები... ვეცდები.................
..................................................................................................................
0 коммент.:
Отправить комментарий