ხე, რომელიც ჩემთან ერთად იზრდებოდა და ზამთარშიც კი ავდიოდი მის მოყინულ კენწეროზე.. .
.. სამი დიდი ტოტი.. დათითოვებული მე და 2 ბიძაშვილ ბიჭს შორის ...
ყველაზე მაღალი ტოტი ჩემი იყო.. იქ უბრალოდ ვერავინ ამოდიოდა.. ყველაზე მოსახერხებელი იყო მოსაკალათებლად და დასაძინებლადაც კი _თუ ადამიანი შეძლებდა იქიდან გადაშლილი სილამაზის ცქერისას თვალი მოეხუჭა ...
დიდი ფოთლები ჰქონდა და დიდი სიცხის დროს ხან თითქოს ქარის გარეშეც მინიავებდნენ და ისეთი მშვიდი იყო დრო! ...
ეს ჩემი ბავშვობის ყველაზე დიდი სიმაღლე იყო_რადგან მთა მანამ ნანახიც არ მქონდა ბარში გაზრდილს... _ცასთან ყველაზე ახლოს ვიყავი! იქიდან ადამიანები სხვანაირად მოჩანდნენ..
და დაცული გული შეჰხაროდა სიცოცხლეს...
ხან ტოტებსაც ვესაუბრებოდი და მისი ქერქის ყოველ ნაჭდევს ვუღიმოდი და ვეფერებოდი ...
...
ჩემი ცხოვრების მე-17 წელს თუთა... გადაჭრეს...
...
ვერ დავიცავი თუთა...
...
მას მერე ბავშვობაზე მოგონებამ შეიძლება გამაღიმოს, მაგრამ სევდა დიდია..
ჩემი გადაჭრილი ბავშვობის სევდა... :)
0 коммент.:
Отправить комментарий