* * * (ყველანიც... დამილოცნიხართ... )

გავჩუმდები...
მერამდენეჯერ ვიძახი ასე...
...
... და კვლავ... კედელს ცერცვს ვაყრი...
და კვლავ მდუმარედ უცხოებს ვერევი...
იქნებ ამ სტროფებში ჩემი სიცოცხლეა?! ...
რაღაც ივსება და ქრება...
დაღლილ გონებაზე ვწერ და მინდა ეს სიცოცხლეში ბოლო იყოს..
...
... კიდევ..
ადამიანებს ვუყურებ..
ნაირ-ნაირებს..
ათასბგერებს..
ათასფერებს..
...
... და გადავწყვიტე...
ის, რომ ყველაფერი დროებითია თურმე..
ადამიანის მოკლე.. უმადურ სიცოცხლეშიც კი_ადამიანებს ერთმანეთი ბეზრდებათ.. ამოწურავენ ხოლმე ერთმანეთს...
სულ.. სულ...
(მე კი ადამიანი მეტად მიყვარდება.. _ამიტომ ... მიჭირს.... .........)
კიდევ მივხვდი, რომ ადამიანი რომ შინაგანად ცუდად გახდეს... მართლა სულ მარტოდ დარჩება...
ამისი არ მჯეროდა.. არასოდეს... ეხლა მივხვდი...
(არასოდეს მივატოვებ!...)
და კიდევ იმას.. რომ...
ყველა სადღაცააა ჩაყინული და არაფერი სწამთ..
და დავიფიცე ცხოვრებაში აღარასოდეს ვიმართლო თავი! ...
ჩემი სულის მე ვიცი და ღმერთმა... _და ეს სრულიად საკმარისია... (მთელი გულით მჯერა!..) ...
მგონი..
რაღაც მარაზმია ეს ყველაფერი...
...
ესეც.. კაცთმოყვარეობის ფარგლებში ვფიქრობდი...
ისე კი.. ოოოოოოოოოოოოოოოოო..........
...
დავიღალე რა...
stret spirit ...
წავედი ერთი.. გავუყევი მე და...
ყველანიც... დამილოცნიხართ.........