არის დრო... როდესაც არაფერი მიხარია...არის დრო... როდესაც თვალები მხოლოდ ერთ ჩრდილს მიეჯაჭვება...
არის დრო... როდესაც ვხვდები, რომ სიმარტოვე მეტად სასიამოვნოდ ღიღინებს სიჩუმის სანოტო ხაზებზე სისუსტით მიწერილ პრიმიტიულ მელოდიას...
არის დრო... როდესაც ვრძნობ, რომ დროს ავცდი... და ყველაფერი გარშემო ათასწლეულის ცივი შხეფებია უსასრულობაში...
როდესაც, ვგრძნობ, თუ მომისმენენ_გამიღიმებენ!
სულის სარკეში ჩახედვას კი ყველა ეკრძალვის, რადგან საკუთარი თავის ანარეკლის ნახვა აკრთობთ!....
ამიტომ არ მყარდება ერთმანეთისადმი უსიტყვო სიყვარული!!!...
ამ დროს.... ძალიან იღლები..........
უბრალოდ... ადამიანი ვერ იტვირთავს ერთმანეთს...
განა სხვა რაიმე შეიძლებოდა მგონებოდა?....!!!!!!!!!!!!...............
ერთადერთი ვიცი... თვალებში ჩახედვა შემიძლია! გაღიმება!....
რადგან არც მიწის სიღრმე მაშინებს და არც ცის სიღრმე!!!...
თუ ღვთის ნებაა_სხვისი, თუნდაც მცირე ტვირთის ტარებას შევძლებ, და თავს არ ვარიდებ!...
0 коммент.:
Отправить комментарий