მეგონა..
როდესმე მექნებოდა.. ბაღი და ელექსირად დავაყენებდი ღვინოს..
როდესმე.. ისე გამიხარდებოდა სიხარული რომ.. ჩემი სიცოცხლეც ღირებული მეგონებოდა..
არასოდეს დასრულდებოდნენ ადამიანები საკუთარი სიკეთით...
რომ როდესმე არასოდეს მოკვდებოდა იმედი......
და მკაცრად ვითხოვ საკუთარი თავისგან..
და მივუშვი გული რომ იფეთქოს თავის ნებაზე...
და დავაჩუმე სევდა_რომელიც ასე ხმამაღლა დამცინოდა ღვთის უმადურს...
...
არაფერია მუდმივი ცვალებადობის გარდა...
...
და ამაოა ყოველი სიტყვა_რომელიც სახარების გარეთ ითქმება...
ამაოა გრძნობა_რომელიც მარადიულ სიცოცხლეს არ შესტრფის..
ამაოა სული_რომელიც ვერ უგებს და ვერ შველის სულს... საკუთარს.. სხვისას..
ამაოა ყოველი მწვერვალი_თუ მასზე ფეხის წვერებზე არ აიწევი და გაფრენას არ სცდი.. შეძლებ...
...
მე თავისუფალი ვარ დროში.. მესაუბრე.. ან მაგრძნობინე ყოველი შენი მოწყალების ჟამს... როდესაც იფიქრებ_რომ არ ვარ ზიარი და ყველა ფერი დავუთმე ღიმილს_რომელიც უთქმელია.....
მესმის.. შენი ცდაც... მაგრამ ჩემი დრო ისე გავიდა რომ _ შენს რწმენაში დღეს უკვე ერთადერთი ჭიქა წყალიც კი დავაშრე..._რადგან სუსტი ვარ და რწმენის გარდა - უბრალოდ.. კეთილი.. ლამაზი ოცნებაც შემეძლო...
ვიცი.. ეს სიცოცხლეც მაცალე ...მაგრამ ..
ჩემგან ნუღარაფერს ელოდები.. არაფერი მოვიდა...................................
0 коммент.:
Отправить комментарий