* * * ( არასოდეს დათმოთ ფრთები ! ..... )

მთავარი სულის უსაზღვროებაა...

ყოფა ამოკლებს ფრთებს.. ანელებს სურვილს..

ღამეში ქარის მოტანილი სანთლის ფრთები მირჩევნია... ერთხელ გაფრენა..

ის, რაც დაილექა.. ის რაც დამშვიდდა.. მეგონა მოკვდა.. და აზრიც აღარ მქონია.. გზაში დავკარგე.. ...

...

ისევ ბავშვური წყობა..

ისევ პანთეონში მოძებნილი გახუნებლი სურათი და განელებული მზერა..

იები აჩუქეთ_როგორც სიცოცხლე!!!!...

გაზაფხულის პირველ დღეს ვაჩუქებ..

...

ძვირფას ადამიანს გაურბის გული და უფრო ძვირფასს პოულობს..

სევდას და სიჩუმეს..

ადრე ეს უმადურობა მეგონა.. ახლა გამახსენდა.. უფრო ადრე ხომ ასე ახლობელი იყო ...

საკუთარი ხედვა და სუნთქვა იყო..

სავსე..

მერე გავექეცი..

მივაყარე დიდი წიგნები და ჩირჩილდაჭმული თავსაფრები..

...

დღეს სადღაც მივდივარ..

ეს დღეები სულ სადღაც მივდივარ..

მინდა წასვლა..

ისე მტკივა რაღაც_თითქოს გული გამითბა, ყინული დაიძრა..გზად ყველაფერი დასერა..

რამდენმა რამემ შემახსენა თავი..

მკვდარი ვყოფილვარ..

ის, რაც ჩემში იყო _ მხოლოდ დამწვარი ფოთლები იყო...

დამმარხა...:

მოლოდინმა...

სიცივემ და..

გამჭვირვალე თვალებმა...

გარშემო მრუდე სარკეები დააყენეს და..

სითბოს ძებნამ...

ამაოებამ...

სულმოკლე....

ისე ჩავიმარხე..ასე მგონია ჩემი დარჩენილი წლები აღარ ეყოფა მის გაცოცხლებას.. შეგრძნებას.. ხელის გაშლას!.....

...

ახლა მაინც უშვით ხელი ფრთებს...!........

მარცვლის შეგრძნება ცხოვრებაში_როგორც ერთადერთის და აუციელბელის_.როგორც დოლაბში.!....

თუნდაც...

მაინც ვერ ვიტყვი_გულს!

გული დიდია......

...

ღიმილი_როგორც მკვდარი ადამიანის სუნთქვა! ჩემს გულში აღარაა სევდა! ჩემს გულში _ ამაოებაა!

არასოდეს დათმოთ ფრთები!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(ჯერ ასეა) ...